από Δημήτρης Τζανακάκης την Τρίτη, 7 Δεκεμβρίου 2010 στις 6:21 μ.μ.
Η νύχτα 7 προς 8 Δεκέμβρη, είναι σημαδεμένη από μιά εφιαλτική τραγωδία για την Κρήτη. Τη νύχτα αυτή, πριν 44 χρόνια, το 1966, βυθίστηκε στη Φαλκονέρα το πλοίο "Ηράκλειον", παίρνοντας μαζί του 217 ψυχές. Το πλοίο, ανήκε στην -εφοπλιστική τότε- οικογένεια Τυπάλδου.
Η τραγωδία αυτή, στάθηκε ωστόσο η αφορμή να ακολουθήσει ένα θαυμαστό επίτευγμα στην Κρήτη: Η δημιουργία, δύο κολοσσιάιων -σήμερα- ναυτιλιακών εταιρειών ευρείας λαϊκής βάσης. Της Α.Ν.Ε.Κ. αρχικά, και των "Μινωικών Γραμμών" αργότερα. Την ιδέα για τη δημιουργία της Α.Ν.Ε.Κ., είχε, αμέσως μετά το ναυάγιο, ο Σύνδεσμος Οικονομολόγων Χανίων και η ίδρυση της εταιρείας έγινε στις 10 Απριλίου του 1967, με τη συμβολή και την αμέριστη συμπαράσταση του τότε Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη ο οποίος παραμένει ισοβίως Πρόεδρος της Εταιρείας.
Τα γεγονότα που αφορούν στο φριχτό εκείνο ναυάγιο που πάρα πολλοί Κρήτες, -και όχι μόνο- θυμούνται, καταγράφονται σε έρευνα της συναδέλφου Ευαγγελίας Καρεκλάκη από το Ηράκλειο, την οποία θερμά ευχαριστώ.
Ελπίζω, το σημερινό αφιέρωμα να δώσει μία αφορμή διαλόγου και για την ακτοπλοϊκή σύνδεση του Ρεθύμνου με τον Πειραιά εν έτει... 2010.
Δ.Τ.
---------------------------
Το βράδυ στις 7 Δεκεμβρίου 1966 και ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες, άνεμοι 9 μποφόρ, το πλοίο "Ηράκλειον" απέπλευσε στις 8.00 μ.μ. από τη Σούδα Κρήτης για Πειραιά, με πιθανή καθυστέρηση 2 ωρών για να παραλάβει την Νταλίκα του θανάτου όπως αργότερα χαρακτηρίσθηκε. Το πλοίο ενώ έπλεε στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας στο Μυρτώο Πέλαγος μέσα σε υψηλό κυματισμό με συνεχείς διατοιχισμούς (πλευρικές ταλαντώσεις, κοινώς μποτζαρίσματα) το τελευταίο όχημα φορτηγό ψυγείο Νταλικα 5 τονων με φορτίο πορτοκαλια, που φορτώθηκε κάθετα προς το διάμηκες του πλοίου, είτε γιατί δεν είχε εχμαθεί ασφαλώς λόγω βιασύνης απόπλου μετά τη καθυστέρηση, είτε γιατί η έχμασή του ήταν χαλαρή, άρχισε αυτό να κινείται και να προσκρούει στους πλευρικούς καταπέλτες εκ των οποίων ο ένας, είτε γιατί δεν είχε ασφαλισθεί με τους πείρους (ή πεταλούδες) είτε γιατί αυτό είχε γίνει πλημμελώς, πιθανώς για τους ίδιους παραπάνω λόγους, σε κάποια στιγμή ο ένας πλευρικός καταπέλτης υποχώρησε και το φορτηγό ψυγείο έπεσε στη θάλασσα η οποία και κατέκλυσε στη συνέχεια όλο τον χώρο των οχημάτων.
Μετά την έξοδο του φορτηγου ψυγειου στην θαλασσα, το πλοιο ηλθε παλι στην θεση του και αιωρειτο στην επιφανεια της θαλασσας, σαν τους κλοουν στο τσιρκο χωρις μηχανες με μονο τις ηλεκτρογεννήτριες ασφαλείας σε ενεργεια για περιπου 15-20 λεπτα και κατοπιν λόγω της μεγάλης πλέον ελεύθερης επιφάνειας άρχισε το πλοίο να παίρνει πολύ μεγάλες κλίσεις οπου στο τελος βυθίστηκε, πρωτα με την πλώρη (κατά μαρτυρία ναυαγού).
Στις 02.06 το πρωΐ της 8ης Δεκεμβρίου 1966 ημέρα Πέμπτη ο συγκλονιστικός συνδυασμός του μορσικού αλφαβήτου: τρεις τελείες - τρεις παύλες - τρεις τελείες δηλαδή SOS διέγειρε τις ραδιοτηλεγραφικές συχνότητες της Μεσογείου. "SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36° 52' B., 24° 08 A., Βυθιζόμαστε".
Από τους 73 ναυτικούς (πλήρωμα) του πλοίου και τους 191 επιβάτες σώθηκαν μόνο 46, (16 απο το πληρωμα και 30 επιβατες), εκείνη την νύκτα σε 10 μόλις λεπτά χάθηκαν 217 ψυχές. Πλοίαρχος του μοιραίου αυτού πλοίου ήταν ο Εμμ. Βερνίκος. Αν και ηταν ο πρωτος που επεσε στην θαλασσα φέροντας σωσίβιο, οπως ειπαν οι διασωθεντες αξιωματικοι, ποτε δεν βρεθηκε ο ιδιος η το πτωμα του.
Χρονικό διάσωσης
Δύο φορές επαναλήφθηκε το σήμα κινδύνου και ακολούθησε ....σιγή. Το υποτυπώδες τότε τμήμα επικοινωνιών του Υπουργείου Ναυτιλίας εις μάτην προσπαθούσε αναζήτηση πλοίων στη γύρω περιοχή του ναυαγίου, τα Λιμεναρχεία, Πειραιώς, Σύρου και Κρήτης ανέφεραν αδυναμία αποστολής μέσων για παροχή βοήθειας αφού ούτε και ρυμουλκά για τέτοιες ανάγκες υπήρχαν. Δυστυχώς ούτε το Ε/Γ-Ο/Γ ΜΙΝΩΣ, που έπλεε 15 μίλια βορειότερα "άκουσε" το σήμα κινδύνου. Στις 02.30 ενημερώνεται ο τότε Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος για το τραγικό συμβάν και βεβαίως με όλες τις δυσχέρειες που το συνόδευαν. Ακολούθως ενημερώνεται ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και εκείνος με την σειρά του ενημερώνει τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης. Το τότε Αρχηγείο Ναυτικού (Πλατεία Κλαυθμώνος) αναφέρει ότι πολεμικό πλοίο που βρίσκεται στη Σύρο με σβηστές μηχανές θα χρειασθεί τουλάχιστον 3-4 ώρες για απόπλου συν εκείνες τις ώρες για να φθάσει στο τόπο του ναυαγίου. Οι ώρες περνούν και η αγωνία αρχίζει να κορυφώνεται, κάποια πλοία που έλαβαν το σήμα δηλώνουν αλλαγή πορείας τους προς το στίγμα του Ηράκλειον, απέχουν όμως πολύ, κάποια ανατολικά των Κυκλάδων, άλλο δυτικά της Καλαμάτας, και δύο αγγλικά πολεμικά ΒΑ της Κρήτης. Στις 04.30 εμπλεκόμενοι Αρχηγοί και Υπουργοί βρίσκονται στις Υπηρεσίες για άμεση ενημέρωση ενώ δίδεται εντολή απόπλου στο Α/Γ ΣΥΡΟΣ του τότε Β.Ν. Γύρω στις 05.30 αποφασίζεται η γνωστοποίηση του συμβάντος στον τότε Πρωθυπουργό, με όλες τις εξελίξεις και τις επιμέρους αδυναμίες. Μετά από κάποιες ενημερώσεις για τον μεγάλο χρόνο προσέγγισης των πλοίων που είδη προστρέχουν, γύρω στις 06.00-06.30 ο τελευταίος ενημερώνει τον Βασιλέα Κωνσταντίνο στο Τατόι. Τότε ενημερώνεται και το Αρχηγείο Αεροπορίας. Στις 07.20 μια Ντακότα απογειώνεται από τo πολεμικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας και λίγα λεπτά μετά την ακολουθούν άλλες δύο.
Στις 09.45-10.00 η πρώτη Ντακότα φθάνει κοντά στο στίγμα όπου και εντοπίζει το φορτηγό ψυγείο να επιπλέει, συνάμα στον ορίζοντα φαινόταν καθαρά το Αγγλικό Ν/Κ ASHTON που έσπευδε ολοταχώς. Τότε η Ντακότα άρχισε τους "κύκλους έρευνας - διάσωσης" σε συνεχώς μικρότερο ύψος όταν ακούσθηκε ο πιλότος της δεύτερης Ντακότας σχεδόν να προστάζει: Μεγαλειότατε η πτήση σας είναι επικίνδυνη, πάρτε γρήγορα ύψος! Ο Κυβερνήτης του ASHTON αντιλαμβανόμενος περί τίνος πρόκειτο ακούγεται να δηλώνει: "Μεγαλειότατε η ASHTON στις διαταγές Σας" Και η απάντηση «Ευχαριστώ, ακολούθα με....» και άρχισαν οι ρίψεις καπνογόνων και σωσιβίων, όπου, από αέρος, εντοπίζονταν ναυαγοί.
Στις 12.00 το τραγικό συμβάν έχει μαθευτεί σχεδόν σ΄ όλο το Πειραιά, πρώτοι οι συγγενείς που περίμεναν το πρωΐ το πλοίο έχουν συγκεντρωθεί μπροστά στο κτίριο των Τυπάλδων στην ακτή Τζελέπη (το γνωστό κτίριο από τα κινηματογραφικά έργα) και προσπαθούν να μάθουν γιατί αυτή η καθυστέρηση, δεν θέλουν να πιστέψουν τίποτε άλλο. ’λλοι που μόλις έκαναν τα ψώνια τους στη τότε Δημοτική αγορά (δίπλα στο λιμάνι) προστίθονταν με τους περαστικούς σε μικρές ομάδες γύρω απ΄ το λιμένα.
Στις 17.00 οι σειρήνες 10-12 ασθενοφόρων από την Αθήνα, μέσω της οδού Πειραιώς κατέρχονται τις οδούς Γούναρη και Εθνικής αντιστάσεως προσθέτοντας άλλη μια νότα στις τραγικές εκείνες στιγμές της αναμονής του πρώτου καταφθάνοντος πλοίου με ναυαγούς, ενώ άλλα 7-8 ασθενοφόρα από την Τερψιθέα (Πειραιά), που ήταν ο σταθμός Πρώτων Βοηθειών του Πειραιά, κινούνται προς τον ’γιο Νικόλαο, όπου εκεί θα προσέγγιζε τελικά το πλοίο.
Η κυκλοφορία μπροστά στο Τελωνείο Πειραιά και γύρω από την εκκλησία του Αγ. Νικολάου είχε διακοπεί, όχι από την Τροχαία, αλλά από τον κόσμο που με βουρκωμένα μάτια και ένα συγκρατημένο κλαυθμό περίμεναν.... Κάποια στιγμή εμφανίσθηκαν πέντε νεκροφόρες και ο κλαυθμός ξέσπασε.... Ώρα 19.00 έχει πια νυχτώσει και το Ν|Κ "ASHTON" εισήλθε αργά αργά στο λιμένα του Πειραιά που μετέφερε 2 διασωθεντας ναυτες, τον Αντωνιο Καμπουρη και Δημητριο Οικονομου απο την Σητεια Κρητης, καθως και νεκρους.
Τρεις σειρές κιγκλιδωμάτων στάθηκαν αδύνατον να συγκρατήσουν το γογγυτό όλου εκείνου του πλήθους που δεν γνώριζε τίποτα για τα προσφιλή τους πρόσωπα, αφού δεν είχε γίνει καμιά ανακοίνωση και ούτε τα ονόματα των διασωθέντων είχαν δοθεί στη δημοσιότητα. Το ίδιο βράδυ παρασημοφορήθηκε ο Κυβερνήτης του ΝΚ "ASHTON" από τον Βασιλέα. Την επόμενη μέρα το Βασιλικό ζεύγος συνοδευόμενο από τον Πρωθυπουργό και από 2-3 Υπουργούς επισκέφθηκαν ναυαγούς στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς στον Ευαγγελισμό και στον Ερυθρό Σταυρό που είχαν επίσης εισαχθεί.
Μετά το τραγικό αυτό ναυάγιο καθορίστηκαν μελέτες για δημιουργία επί τούτου θαλάμων επιχειρήσεων έρευνας διάσωσης τόσο στο ΥΕΝ όσο και στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, επίσης τότε καθορίστηκε ο θεσμός του "Σκοπούντος πλοίου" (ένα πολεμικό πλοίο από κάθε κατηγορία θα κάνει επιφυλακή 24ωρης ετοιμότητας στο Ναύσταθμο) καθώς και ο καθορισμός άδειας απόπλου σύμφωνα με τις υφιστάμενες κάθε φορά καιρικές συνθήκες και όχι "Κατά κρίσιν πλοιάρχου".
Βέβαια η παρουσία του Βασιλέως στην έρευνα δεν ήταν για λόγους εντύπωσης και δημιουργίας ευμενών σχολίων όπως τις απέδιδαν τότε οι εφημερίδες, αλλά για λόγους κατάρριψης ισχυρισμών της Τουρκίας που από το 1963 σε διεθνή φόρα υποστήριζε ότι η Ελλάδα αδυνατεί να παράσχει βοήθεια σε κινδυνεύοντα σκάφη στο Αιγαίο, και που δεν είχαν ποτέ δημοσιευθεί από τον ελληνικό τύπο στο εσωτερικό.
Τα πλοία που προσέτρεξαν τότε στο ναυάγιο ήταν το Ε/Γ-Ο/Γ ΜΙΝΩΣ της εταιρείας Ευθυμιάδη, που ακολουθούσε το ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ, είχε αποπλεύσει μετα τον αποπλου του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ απο τα ΧΑΝΙΑ Κρητης. Επισης το ΧΑΝΙΑ πλοίο της ίδιας εταιρείας του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ, το Φιλανδικό NULA, το Δ/Ξ ALDEBARAN (Ελληνικό), το ρωσικό Φ/Γ ΟΥΡΙΣΚ, το Πολωνικό Φ/Γ VAKO, το Αγγλικό ναρκαλιευτικό ASHTON, το Αγγλικό Α/Τ LEVERTOG, και το Ελληνικό Α/Γ ΣΥΡΟΣ του Β.Ν.
* Υπ΄ όψη ότι σε ανατροπή πλοίου οι εσωτερικοί διάδρομοι γίνονται πλευρικοί τοίχοι και οι πλευρικοί τοίχοι(Μπουλμέδες) διάδρομοι, κάθε δε εσωτερικός κάθετος διάδρομος, προς το διάμηκες του πλοίου, μετατρέπεται σε κενό, ίσου βάθους με το μήκος του. Και οι εγκλωβισμένοι στις καμπίνες ακολούθησαν ....
Μαρτυρία ναυαγού
Ακολουθεί η μαρτυρία του ναυαγού Α. Καμπούρη, κατοικο Αθηνων που τον αντελήφθηκε το ρωσικό πλοίο Φ/Γ ΟΥΡΙΣΚ και ειδοποίησε το ASHTON το οποίο τελικά τον διέσωσε: "Οι διασωθεντες ναυτες πιλοταρησαν το "ΑSHTON", Αγγλικο ναρκαλιευτικο υπο την επιβλεψην του πλοιαρχου, μεσα στο λιμανι Πειραιως. Οταν το ΝΚ "ΑSHTON" εισερχοταν στην εισοδο του λιμανιου στον Φαρο ηταν καποιος σκαρφαλωμενος και μας ρωτησε που πηγαινουμε επειδη ειδε το πολεμικο πλοιο, του ειπα οτι ημαστε ναυαγοι του "Ηρακλειον". Mετα την πλευρηση του "ASHTON" στο λιμανι του Πειραια, δεν επετραπη η εξοδος των διασωθεντων ναυτων εκτος του πλοιου, πριν την αποβίβαση των νεκρων (Ναυτικος κανονας). Θαμπωσαν τα ματια μας οταν ανεβηκαμε στο καταστρωμα και αντικρίσαμε το πληθος που περιμενε στην ακτη, στραβωθηκαμε απο τα φλας των δημοσιογραφων. Δεν ξεραμε οτι ημασταν οι πρωτοι που μπηκαν στο λιμανι αν και ημασταν οι τελευταιοι που περυσυνελλεξαν, ισως γιατι το ναρκαλιευτικο ειχε μεγαλυτερη ταχυτητα.
Πρεπει να σημειωθει οτι ο Πλοιαρχος του "ASHTON" ειπε οτι ηλθε απο την ΚΥΠΡΟ μολις ελαβε το SOS, αλλα γυρισε πισω γιατι δεν ειχε το ακριβες στιγμα, χασημο πολυτιμης ωρας ασφαλως για τους ναυαγους. Ξαναγυρισε και μαζεψε πιο πολλα πτωματα απο ζωντανους. Το χαρακτηριστικο της ημερας ηταν οτι ενω ελαβε το SOS ο ναυτης της βαρδιας ενος απο τα διανυκτερευοντα φυλακια, ειχε λαβει διαταγη να μην ξυπνησει τον ανωτερο του πριν τις 6.00 το πρωι, μην ξεχναται οτι τα πολεμικα πλοια διασωσης χρειαζονται 2-3 ωρες να ζεσταθουν (Παλαιότερα για να "σηκώσουν ατμό"). Οταν ηλθε ο τοτε βασιλευς Κωνσταντινος στο ΤΖΑΝΕΙΟΝ και μας επισκευτηκε του ειχα πη οτι περασε απο πανω μου 2 φορες και επειδη φορουσα μπλε σκουρα μπλουζα την εβγαλα και εμεινα με το ασπρο φανελλακι για να με δη, επειδη στο σημειο που ημουν δεν υπηρχαν σωστικα πλοια, τα εβλεπα πολυ μακρια μου. Χρωσταω την ζωη μου στον ηρωα που με σηκωσε απο το κρεββατι με το ζορι και περιμενε στην καμπινα μου απεξω μεχρι να σηκωθω, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗ και τον Κον ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ δευτερον πατερα μου που με βοηξησε να πεσω στην θαλασσα εκεινη την κρισιμη ωρα του ναυαγιου.
Αντωνιος Καμπουρης.........
Σημείωση ναυαγού: Πιστευω καποιος, καποτε να ενδιαφερθη για το τραγικο ναυαγιο και να εξερευνηση τον πυθμενα της Φαλκονερας για να ησυχασουν οι ψυχες μας για τους αγαπητους φιλους που χασαμε, οι περισσοτεροι νεαρα παιδια...Ετσι έζησα την τραγωδία με το ναυάγιο του “ΗΡΑΚΛΕΙΟ” O Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου επιβάτης του “Ηράκλειο” 43 χρόνια μετά θυμάταιΤραγικές μνήμες από το πολύνεκρο ναυάγιο του οχηματαγωγού πλοίου «Ηράκλειο» στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 217 άνθρωποι «ξυπνούν» με την συμπλήρωση 43 ετών από εκείνη την αποφράδα ημέρα του Δεκεμβρίου του 1966. Ο Hρακλειώτης Γιάννης Λάμπρου ήταν τότε παλικάρι 30 ετών.
Κάθε φορά που πλησιάζει η μαύρη επέτειος νιώθει ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά και απέραντη θλίψη για τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα στα παγωμένα νερά της Φαλκονέρας. Αν και 73 ετών σήμερα, ποτέ δεν θα απολέσει από πάνω του την οσμή του θανάτου. Ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη του την εικόνα με τα δεκάδες διάσπαρτα πτώματα. Ποτέ δεν ξεχάσει τις σπαρακτικές φωνές των ναυαγών που εκλιπαρούσαν για την σωτηρία τους.Το 1966 ο κ. Γιάννης εργαζόταν ως μπόμπαν (αντλιωρός) στο πλοίο Μίνως, ιδιοκτησίας Ευθυμιάδη. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966 ξεκίνησαν από το λιμάνι του Ηρακλείου στις 8 το πρωί με προορισμό τον Πειραιά. «Θυμάμαι ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίξοες. Είχε πολλή θάλασσα. Ο καπετάνιος πήρε το πρώτο σήμα για το ναυάγιο ενώ πλέαμε ανοιχτά της Ντία. Προσεγγίσαμε την περιοχή όπου μας είχε δοθεί το στίγμα λίγο μετά τη μία το μεσημέρι. Πήγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε δεδομένης της θαλασσοταραχής».
Όπως αφηγείται, το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν ήταν ένα τεράστιο ψυγείο. “Ήταν το πρώτο σημάδι της τραγωδίας. Γυρίζω και λέω στο λοστρόμο τον Γιακουμή «τι καθόμαστε; Χαροπαλεύουν άνθρωποι. Τους βλέπαμε που είχαν πιαστεί από σανίδια και άλλα αντικείμενα που έπλεαν. Βλέπαμε και τους νεκρούς ναύτες που έπαιζαν από τον αέρα οι κολαρίνες τους».
Με εντολή του καπετάνιου κατέβασαν μια βάρκα. «Μέσα μπήκαμε εγώ, ο ύπαρχος Δημήτρης Καπιτσαλάς, ο Γεράσιμος Δαλιέτος, ο Σπύρος ο Κόκλας και κάποιος Μπάμπης που δεν θυμάται το επώνυμο του. Καταφέραμε να σώσουμε πέντε ανθρώπους. Αυτούς μόνο βρήκαμε εμείς. Δεν υπήρχαν άλλοι για να σώσουμε».
Ήταν καταβεβλημένοι από την κόπωση και το κρύο. Πάλευαν με τα κύματα από τις 2 τα ξημερώματα και εμείς τους βρήκαμε στις 2 το μεσημέρι. Όλοι ήταν μαυρισμένοι από το μαζούτ με το οποίο είχε γεμίσει η θάλασσα.
«Μας δάγκωνε τα πόδια»
Συγκλονισμένος ακόμα και σήμερα περιγράφει τις στιγμές διάσωσης των πέντε ναυαγών. «Ανάμεσα στους πέντε ήταν ένας λοχίας. Ο άνθρωπος είχε χάσει τα λογικά του από το σοκ. Μόλις τον βάλαμε στη βάρκα, άρχισε να μας δαγκώνει τα πόδια. Οι άλλοι δεν μιλούσαν από το σοκ. Στη βάρκα μας ανασύραμε και το λοστρόμο του «Ηράκλειο», το Θοδωρή το Μαγιάφη. Είναι ο μόνος που την «πλήρωσε» για το ναυάγιο και δεν έφταιγε. Τον γνώριζα από παλιά. Τον έσυρα πάνω στη βάρκα και γύρισε και μου είπε: «Γιάννη δεν με γνωρίζεις;». Το πρόσωπο του ήταν μαύρο από το μαζούτ.
Ο άνθρωπος αυτός είχε ειδοποιήσει εγκαίρως τον καπετάνιο όταν αντιλήφθηκε ότι η μπουκαπόρτα είχε ανοίξει και έμπαζε νερά. Του πρότεινε να ελαττώσουν ταχύτητα, όμως δυστυχώς απαξιώθηκε επειδή ήταν λοστρόμος.
Ο κ. Γιάννης θυμάται συγκινημένος ότι και οι ίδιοι κινδύνευσαν να πνιγούν καθώς η μηχανή της βάρκας είχε «τραβήξει» από την αναρρόφηση μία λινάτσα. «Ο ύπαρχος φοβήθηκε και μας είπε να επιστρέψουμε στο πλοίο. Εγώ και ο Δαλιέτος αντιδράσαμε. Είπαμε ότι δεν πάμε πουθενά γιατί η πρώτη μας έννοια ήταν να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους».
Όπως αναφέρει, λόγω της θαλασσοταραχής ήταν αδύνατον οι πέντε ναυαγοί να ανέβουν στο πλοίο με την ανεμόσκαλα. «Ο λοστρόμος τους ανέβασε έναν-έναν με την καντηλίτσα (ένα σανίδι δεμένο στις άκρες με σκοινί).
Πλήρωμα και επιβάτες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης των πέντε. Άλλοι έκλαιγαν με τόσα πτώματα τριγύρω, άλλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι από το σοκ.
«Μας έριξαν στο πλοίο με ελικόπτερο δύο γιατρούς από το Ζάννειο για να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στους ναυαγούς. Εγώ δεν τους ξαναείδα από τότε».
Νύκτες ολόκληρες ο κ. Λάμπρου έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του. Το σοκ που υπέστη ήταν ισχυρό. Για καιρό ήθελε μόνο να ξεμπαρκάρει, όπως λέει. «Ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεπεράσει την τραγωδία. Μιλάω σήμερα γιατί νιώθω την ανάγκη να τιμήσω αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα. Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα το ξεπεράσω. Τότε το μόνο που ήθελα και εγώ και οι συνάδελφοι μου ήταν να σώσουμε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Μακάρι να είχαμε προλάβει να σώσουμε και άλλους» λέει συγκινημένος.
Βραδινές ώρες της 7ης Δεκεμβρίου του 1966 το πλοίο «Ηράκλειο» απέπλευσε από το λιμάνι της Σούδας για Πειραιά. Στις 02.06 ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη, εξέπεμψε το μήνυμα: «SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα».
Από τους 73 ναυτικούς (πλήρωμα) και τους 191 επιβάτες σώθηκαν μόνο 46 (16 άτομα από το πλήρωμα και 30 επιβάτες), οι υπόλοιποι 217 πνίγηκαν.
Πηγή:Πατρίς-Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου