Η ισλαμοποίηση της Αθήνας

Το ιστορικό φαινόμενο της ισλαμοποίησης, του προσηλυτισμού δηλαδή από το Ισλαμ όχι μόνο ατόμων αλλά ολόκληρων πόλεων, περιοχών ή λαών, δεν είναι κάτι σύγχρονο. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό της Μαύρης Πέτρας στη Μέκκα, που ήταν ένα μνημείο αραβικής παγανιστικής λατρείας. Πλέον είναι το κεντρικότερο σημείο της μουσουλμανικής λατρείας. Δεν χρειάζεται όμως να πάμε τόσο πολύ στο παρελθόν. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1978, ο στρατηγός Muhammad Zi-ul-Haq σε διάγγελμά του προς το έθνος, ζήτησε να εφαρμοστεί ένα ισλαμικό σύστημα στο Πακιστάν. Στο λόγο του κατηγόρησε τους πολιτικούς ότι εκμεταλλεύονται το Ισλάμ. Όταν ανέλαβε την εξουσία, ο νομικός πολιτικός του Πακιστάν έκανε στροφή 180 μοιρών, καθώς καθιερώθηκαν τα δικαστήρια της σαρία. Με το μέτρο αυτό επανήλθαν τιμωρίες όπως ο θάνατος δια λιθοβολισμού. Και τα δύο περιστατικά αφορούν την ισλαμοποίηση είτε λαών είτε καθεστώτων, μη ευρωπαϊκών στη βάση τους. Υπάρχουν όμως και παραδείγματα ισλαμοποίησης ευρωπαϊκών ομάδων, όπως παραδείγματος χάριν των Βοσνίων. Η Βοσνία σήμερα έχει ένα μεγάλο ποσοστό ριζοσπαστών μουσουλμάνων και υπάρχουν σαφείς υποψίες συνεργασίας τους με τους ουαχαμπιστές της Σαουδικής Αραβίας αλλά και ύπαρξης τους κόλπους τους τρομοκρατικών πυρήνων. Και αυτού του είδους όμως η ισλαμοποίηση εδράζεται σε μια ιστορική παράδοση του Ισλάμ στην περιοχή εδώ και κάποιες εκατοντάδες χρόνια. Η προοπτική της ισλαμοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών, είναι εντελώς διαφορετική. Βασίζεται στο κτίσιμο "παράλληλων κοινωνιών". Αλλά ας δούμε μερικές τέτοιες προοπτικές "ισλαμοποίησης" και πώς προχωρούν, με μια γενική επισκόπηση μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας στην αρχή αυτής της διαδικασίας: φυσιολογικά πλαίσια κοινωνικής ειρήνης, σχετικά ικανοποιητικές οικονομικές συνθήκες, συνήθη επίπεδα εγκληματικότητας και ένα πολιτειακό σύστημα βασισμένο σε εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Στην αρχική φάση, όταν ο πληθυσμός των μουσουλμάνων είναι ακόμη πολύ μικρός, συγκεκριμένες πλευρές της ιδιωτικής ζωής του μεταναστευτικού πολιτισμού, αφήνονται στη διακριτική του ευχέρεια. Αυτό επιτρέπει την καταπίεση κοριτσιών και γυναικών σε μουσουλμανικές οικογένειες. Κάποια σποραδικά εγκλήματα τιμής, δεν απασχολούν ιδιαίτερα τις κοινωνίες. Ο υψηλός δείκτης γεννήσεων ανάμεσα στους μουσουλμάνους και μεγάλο μέγεθος μεταναστευτικών ροών ενθαρρύνονται από τη μουσουλμανική κοινότητα. Σε θρησκευτικό επίπεδο, πέρα από κάποιες φιλολογικές προτάσεις για εφαρμογή του νόμου της σαρία στο εσωτερικό της κοινότητας στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης, το ζητούμενο είναι η αναγνώριση από το κράτος κάποιων "αργιών" των μουσουλμάνων ή δημοσίων εορτών τους.

Χαρακτηριστικό της δεύτερης φάσης, είναι το αυξανόμενο ποσοστό εγκληματικότητας, που έχει σαν κίνητρο συμπεριφορές που συνδέονται με το τζιχάντ, όπως παραδείγματος χάρη αυξημένα επίπεδα βιασμών μη μουσουλμάνων γυναικών. Στη Νορβηγία, το ποσοστό των βιασμών εναντίον μη μουσουλμάνων γυναικών, είναι πολλαπλάσιο των βιασμών από μη μουσουλμάνους άνδρες. Στο Όσλο, η συχνότητα των βιασμών είναι πέντε φορές υψηλότερη από αυτή της ΝέαςΥόρκης. Τα δύο τρίτα αυτών των βιασμών γίνονται από μετανάστες, παρόλο που αυτοί αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος ακόμη της τοπικής κοινωνίας.

Στην τρίτη φάση, ξεκινά η δημιουργία των πρώτων περιοχών "αβάτων" για την αστυνομία και τους υπαλλήλους των κρατικών υπηρεσιών, ενώ πραγματοποιούνται συχνά επιθέσεις ή ακόμη και δολοφονίες αστυνομικών ή προσώπων που αντιδρούν στο πολιτικό Ισλάμ. Οι απειλές κατά αντιπάλων είναι επίσης συχνές, όπως και η διαδικασία καταστροφών από ομάδες ή άτομα που επηρεάζονται από ριζοσπάστες θρησκευτικούς ηγέτες. Επιπλέον, κατατίθενται όλο και συχνότερα προτάσεις για την εισαγωγή δικαστηρίων της σαρία, για συγκεκριμένα θέματα "ειδικού ενδιαφέροντος των μουσουλμάνων". Τέταρτη φάση: Δολοφονίες συγκεκριμένων αστυνομικών ή ενεργών αντι-ισλαμιστών με μια συγκεκριμένη συχνότητα, που εκπέμπουν ένα σαφές πολιτικό μήνυμα. Ένα οργανωμένο σε εθνικό επίπεδο ισλαμιστικό κίνημα εμφανίζεται, ενώ μερικά τζαμιά "ξεφεύγουν" από τις φιλελεύθερες εκδοχές του Ισλάμ, που χρησιμοποιήθηκαν ως προκάλυμμα κατά τη διάρκεια των αρχικών φάσεων.
Κάπου εδώ αρχίζει και η φορολόγηση σε περιοχές υπό τον ισλαμιστικό έλεγχο, αλλά και η εφαρμογή της σαρία σε αυτές τις περιοχές. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος είναι γρήγορος. Μέχρις αυτού του σημείου έχουμε φτάσει σε ευρωπαϊκές χώρες, με τη Γαλλία στη χειρότερη κατάσταση. Υπάρχουν υποδείγματα όμως του τι ακολουθεί, βάση των εμπειριών σε χώρες της ΝΑ Ασίας, όπου η κατάσταση οδηγήθηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Σαφώς και δεν ανήκουν όλοι οι μουσουλμάνοι στις ομάδες που προωθούν αυτές τις διαδικασίες της ισλαμοποιήσης. Όποιος όμως πιστεύει ότι δεν υπάρχουν αυτοί, κάνει λάθος. Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να μιλήσουν για αντι-μουσουλμανισμό, θα θυμίσουμε ότι η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας είναι από τις λίγες που υπερασπίζεται τις υποθέσεις των Παλαιστινίων, των Ιρανών και των μουσουλμάνων γενικότερα. Όταν όμως γίνονται στις χώρες τους και όχι στην δικιά μας.

Με βάση λοιπόν την παραπάνω ανάλυση και με δεδομένα τα όσα έγιναν στην Αθήνα την εβδομάδα που πέρασε, όπως οι "καταλήψεις" πλατειών για μαζικές προσευχές, τα επεισόδια και τις πορείες μεταναστών, είναι σαφές ότι στη χώρα μας μπαίνουμε στην τρίτη φάση της διαδικασίας. Ας ελπίσουμε ότι αυτή δύναται να αναστραφεί .