Ιστορικό Σιβιτανιδείου Σχολής

1921: Ανοίγει η  διαθήκη του Βασιλείου Σιβιτανίδη, σύμφωνα    με την οποία η τεράστια περιουσία του περιέρχεται στο Ελληνικό κράτος, προκειμένου με τις προσόδους της να ιδρυθεί μια Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων, στο όνομα του διαθέτη και του αδελφού του Λουίζου, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και κυρίως σύμφωνα με την περίφημη Παρισινή Σχολή "Arts et Metiers". 1926: Δημοσιεύεται το Νομοθετικό Διάταγμα «Περί ιδρύσεως Σιβιτανιδείου Σχολής Τεχνών και Επαγγελμάτων», η οποία υπάγεται στην αρμοδιότητα και εποπτεία του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, αποτελεί αυτοτελές Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και διοικείται  από το Διοικητικό Συμβούλιο, μέλη του οποίου είναι: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, (και οι τρεις σύμφωνα με την διαθήκη του διαθέτη), δύο καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ένας καθηγητής της Σχολής Φυσικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, δύο μέλη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών, ο Πρόεδρος του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου, ο Πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου, ο Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, ο Γενικός Γραμματέας της Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος, ο Τμηματάρχης της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, και ο επιθεωρητής Βιομηχανίας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. 1927: Η Σχολή λειτουργεί με πέντε ειδικότητες και 200 περίπου μαθητές, στα εγκαίνιά της παρίσταται και ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος εκθείασε την ίδρυση ενός τέτοιου εκπαιδευτικού ιδρύματος. 1929 –1939:  Οι ειδικότητες της Σχολής πολλαπλασιάζονται και λίγο πριν τον πόλεμο φοιτούν σταθερά περίπου 1500 μαθητές σε 44 διαφορετικές ειδικότητες. Έχει πλέον δημιουργηθεί μια υπερσύγχρονη τεχνική σχολή, που κατάφερε να καταστεί αυτόνομη οικονομικά, μοναδική στην Ελλάδα, με εξαιρετικές επιδόσεις και αυξανόμενο κοινωνικό και επαγγελματικό κύρος. 1940–1944: Τα εργαστήρια της Σχολής συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, εκτελώντας διάφορες παραγγελίες για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εθνικής άμυνας, με την επιστράτευση όλου του προσωπικού και τη συμμετοχή των μαθητών των τελευταίων εξαμήνων φοίτησης, που υπολογίζεται σαν κανονικός χρόνος φοίτησης. 1945: Η Σχολή έχει υποστεί σοβαρότατες υλικές ζημιές, έχει εκποιήσει ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού της και δίχως σχεδόν περιουσιακά στοιχεία τελεί υπό το καθεστώς της στρατιωτικής επίταξης από ελληνικές δυνάμεις. 1948: Οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση της Σχολής φέρνουν αποτελέσματα και ο εργαστηριακός εξοπλισμός αποκαθίσταται, πολλές φορές με μηχανήματα που διεκδικούν ισχυροί έλληνες βιομήχανοι, ακόμα κι αν αυτά δεν χρησιμοποιούνται, μαζί με τη διττή προπολεμική κατεύθυνση του εκπαιδευτικού τεχνικού δημόσιου ιδρύματος και του αυτοδιοικούμενου ταυτόχρονα οικονομικού παραγωγικού οργανισμού. Καταφθάνουν οι πρώτοι πελάτες που είναι οι άλλες δημόσιες υπηρεσίες. 1949: Το  ίδιο το Υπουργείο Παιδείας παραγγέλνει στη Σιβιτανίδειο 2.500 θρανία και οχτώ μήνες αργότερα άλλα 6.000 ενώ το 1951 ζητά να κατασκευαστούν 10.000 θρανία. Ενδεικτικοί πελάτες της Σχολής είναι: η Πάντειος Σχολή, το ΠΙΚΠΑ, τα Υπουργεία Οικονομικών, Βιομηχανίας, Εθνικής Άμυνας, το Γραφείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, η Γεωπονική Σχολή, το Αμερικάνικο Κολέγιο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, για εργασίες ξυλουργικές ή μηχανουργικές και κατασκευές επίπλων. Επίσης οι επισκευές αυτοκινήτων, από το νεοσύστατο τμήμα των αυτοκινήτων, είναι μια από τις παραγωγικές δραστηριότητες. 1955-56:  Η Σιβιτανίδειος έχει πια 1.000 περίπου μαθητές στις τέσσερις Μέσες Τεχνικές Σχολές (από το 1955 η κυβέρνηση με αποφάσεις του Υπουργείου Βιομηχανίας ορίζει την ίδρυση «Μέσων τεχνικών σχολών Εργοδηγών Μηχανολόγων και Ηλεκτρολόγων», «Μέσης Τεχνικής Σχολής Εργοδηγών Οικοδόμων» και «Μέσης Σχολής Ραδιοτεχνίας») αλλά και πέντε ημερήσιες Σχολές τεχνιτών στις ειδικότητες της μεταλλοτεχνίας, ηλεκτροτεχνίας, οικοδομικής, ξυλοποιίας-επιπλοποιίας καθώς και το τμήμα συντήρησης αυτοκινήτων. 1959:  Το νομοθετικό διάταγμα 3973/4-9-59 για την τεχνική εκπαίδευση, προβλέπει την ίδρυση μέσων επαγγελματικών σχολών σε εννέα πόλεις της χώρας και την κατάργηση της «πολυαρχίας» στο χώρο της τεχνικής εκπαίδευσης. Η Σιβιτανίδειος Σχολή υπάγεται πια οριστικά στο Υπουργείο Παιδείας. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, η Σιβιτανίδειος Σχολή  προσελκύει πλήθος σπουδαστών στις σχολές εργοδηγών, και λειτουργεί ως Κέντρο Ανωτέρας Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως (ΚΑΤΕΕ).  Στη δεκαετία του 1970 (όταν γίνονται οι προσπάθειες για τη θεμελίωση και οργάνωση της τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης με τους νόμους 580/70 και 576/77) εξισώνεται τυπικά με τα υπόλοιπα επαγγελματικά σχολεία διατηρώντας την αίγλη του ονόματος, την κτιριακή της υπεροχή και έναν καλύτερο εργαστηριακό εξοπλισμό. 1979: Παρότι το ποσοστό των μαθητών της Τεχνικής Εκπαίδευσης παραμένει ιδιαίτερα χαμηλό - αποτελεί μόνο το 18,5% του συνολικού αριθμού των μαθητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης - η Σιβιτανίδειος, όχι μόνο προσελκύει ένα πλήθος μαθητών αλλά καθίστανται οι τεχνικές και επαγγελματικές της σχολές πρότυποι (Ν. 708/77). Επίσης με τον ίδιο Νόμο η Ανωτέρα Σχολή Τεχνολόγων Μηχανικών της Σιβιτανιδείου συγχωνεύεται με την Ανωτέρα Σχολή Τεχνολόγων Μηχανικών της Νέας Φιλαδέλφειας και δημιουργούν το ΚΑΤΕΕ Πειραιά το οποίο μέχρι το 1985 (έχει ήδη μετονομαστεί σε Τ.Ε.Ι. Πειραιά) στεγάζεται στη Σιβιτανίδειο Σχολή, αποδεικνύοντας το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και εξοπλισμού που διαθέτει η Σιβιτανίδειος. Στη δεκαετία του 1980 η Σιβιτανίδειος Σχολή, ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της εθνικής πολιτικής για την εκπαίδευση, προσαρμόστηκε  σ’ αυτές, δημιουργώντας και λόγω της αυξημένης προσέλευσης υποψηφίων μαθητών, τρία Τεχνικά Επαγγελματικά Λύκεια (Τ.Ε.Λ.), δύο απογευματινές Τεχνικές Επαγγελματικές Σχολές (Τ.Ε.Σ.) αλλά και ένα Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, τα οποία μετά το 1998 μετατρέπονται σε πέντε Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (Τ.Ε.Ε.) και ένα Ενιαίο Λύκειο. (Ν. 1566/85 και Ν. 2640/98) 1995: Ιδρύει ένα αυτοδιοικούμενο Ινστιτούτο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Ι.Ε.Κ.) ακολουθώντας βέβαια τις κατευθύνσεις και τις οργανωτικές διαδικασίες του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης 1998: Πιστοποιεί μέσω του Εθνικού Κέντρου Πιστοποίησης (Ε.ΚΕ.ΠΙΣ.) ένα Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ.).